آنفلوانزای طیور
تولید کنندگان تخم‌مرغ و مرغداران می‌توانند با استفاده از روش‌های محدود دقیق، انتشار آنفلوانزای طیور را کاهش دهند.
با این وجود (اعمال روش‌های مدیریت خاص برای تولید) پرندگان شکاری و خانواده شترمرغ ضروری است. سابقه آنفلوانزای طیور هیچ تهدیدی برای سلامت انسان محسوب نمی‌شود، اما ممکن است برای بسیاری از گونه‌های طیور کشنده باشد. اشکال خفیف ویروس می‌توانند تداوم داشته و بدون جلب توجه زیاد تا زمانی که به یک شکل کشنده‌تر تبدیل شوند، منتشر شوند.
چندین مزرعه طیور در مکزیک به ویروس آلوده شده‌اند. زیرا ویروس می‌تواند به سادگی توسط طیور و پرندگان مهاجری که انتظار می‌رود در طول مهاجرت‌های فصلی حامل ویروس به ایالات متحده باشند، منتقل شود. لذا لانه‌های پرندگان شکاری و چراگاه‌های خانواده شترمرغ احتمال دارد اغلب در معرض ویروس باشند، زیرا ممانعت از تماس‌های پرنده به پرنده (پرندگان با همدیگر) در این جایگاه‌های باز مشکل‌تر است.
علائم عفونت آنفلوانزای طیور می‌تواند شامل کاهش تولید تخم، مصرف خوراک و آب کاهش یافته و اسهال باشد. ناراحتی تنفسی ممکن است شایع‌ترین علامت بیماری باشد. اشکال خفیف ممکن است منجر به تلفات کم شود، در حالی که عفونت‌های حاد ممکن است منجر به ١٠٠درصد تلفات طیور شوند. تخم‌هایی که تا حدی تشکیل رنگدانه عادی‌شان از بین رفته نیز ممکن است معرف وجود بیماری باشند. درمان‌های خاصی برای آنفلوانزای طیور موجود نمی‌باشد؛ هم‌چنین موثر بودن اکثر واکسن‌ها برای پرورش‌دهندگان پرندگان شکاری و خانواده شترمرغ اثبات نشده‌اند.
پرورش دهندگان پرندگان شکاری و خانواده شترمرغ به طور واحد در معرض حاملان بالقوه آنفلوانزای طیور قرار دارند، بسیاری از تولید کنندگان پرندگان شکاری که هدف رهاسازی دارند آن‌ها را با قرار دادن در لانه‌های پرواز مقید می‌کنند. گرچه لانه‌های پرواز معمولا به وسیله حصارکشی محصور می‌شوند ولی گاهی اوقات پرندگان کوچک و جوندگان به سادگی می‌توانند از توری رد شده و با گله تماس پیدا نمایند. پرورش دهندگان خانواده شترمرغ نیز در معرض حاملان بالقوه آنفلوانزا قرار دارند؛ اکثر پرندگان خانواده شتر مرغ اجازه دسترسی به چراگاه‌های باز را دارند. در این نوع فعالیت جدا کردن کامل گله از سایر گون‌های طیور تقریبا غیرممکن است.
ادامه دارد....
